Historia
rodu Klimontowiczów
Ród Klimontowiczów h. Pielesz osiadł w parafii Wąsosz na początku XIX w. Mieszkający w Warszawie Jakub Klimontowicz (1770-1840) h. Pielesz nabył leżący w pobliżu Szczuczyna majątek Bęćkowo. Na podstawie przeprowadzonej kwerendy nie udało się ustalić przodków Jakuba Klimontowicza. Adam Boniecki i Seweryn Uruski w swoich herbarzach wspominają ród Klimontowiczów h. Pielesz jako osiadły na Litwie. Ich przodkiem jest dziedzic Źyzm w powiecie wiłkomierskim Kazimierz Klimontowicz (wzm. 1699 r.).
Z podanych wyżej informacji wynika przedstawiony niżej stopień pokrewieństwa potomków Kazimierza, dziedzica Źyzm. Czy są krewnymi Jakuba Klimontowicza, tego nie wiemy.
* wylegitymowali się ze szlachectwa w 1832 r. przed Deputacją Wywodową wileńską,
Protoplasta rodu Klimontowiczów h. Pielesz osiadłego w Bęćkowie w parafii Wąsosz, Jakub Klimontowicz (1768-1840) przed 1795 r. poślubił Domicellę z Antoszewskich (1770-1856) h. Poraj, urodzoną w Warszawie, c. Jana i Marianny z Łapczyńskich. W ich małżeństwie ur. się w parafii Św. Jana w Warszawie co najmniej siedmioro dzieci:
Na podstawie księgi chrztów par. Św. Jana w Warszawie, Kajetan ur. się 8.08.1805 r. w Warszawie, a na podstawie jego aktu zgonu ur. się w Bęćkowie. Mogło to by sugerować, że Jakub Klimontowicz był już wówczas właścicielem majątku w Bęćkowie, co byłoby przekłamaniem. Właścicielem majątku Bęćkowo od 1800 r. był Augustyn Łączyński s. gen. Józefa Łączyńskiego, od którego ok. 1808 r. nabył ten majątek Ignacy Kisielnicki (1770-1825) dziedzic dóbr Kisielnica, Korzeniste, Poryte i Szczuczyn, radca prefektury departamentu łomżyńskiego i sędzia ziemski wiski. Dopiero po kilku latach majątek Bęćkowo nabył Jakub Klimontowicz. W 1818 r. w akcie ślubu Eleonory c. Jakuba i Domicelli wspomniano Jakuba jako dziedzica Dóbr Bęćkowo.
Z chwilą utworzenia Księstwa Warszawskiego (1807) Jakub Klimontowicz okazywał swoją troskę o los odradzającego się kraju i byt rodaków. W opracowaniu
"Korespondencja w materiałach obraz kraju i narodu Polskiego wyjaśniających"
wydanym w Warszawie w 1807 r. w drukarni Gazety Warszawskiej znajduje się list napisany dn.16.07.1807 w Warszawie przez Jakuba Klimontowicza, podpisującego się jako Obywatel Warszawski, do Andrzeja Michała Horodyskiego, członka (wiceprezesa i pierwszego konsyliarza) Izby Administracyjnej Departamentu Warszawskiego (jednostka administracyjna Księstwa Warszawskiego). Autor dzieli się w liście swoimi przemyśleniami o przydatności rzek polskich do transportu zboża i drewna do Gdańska. W innej pracy pt.
„Projekt do zawarcia umowy: właściciel z włościanami”
wydanej własnym nakładem w 1808 r. w Warszawie Jakub Klimontowicz opisuje (14 stron) swoje przemyślenia jak "bez naruszania praw właścicielów, los włościan poprawić i wolność ich na zawsze zagruntować", zaznaczając jakby dla podkreślenia znajomości tematu, że przed 1808 r. „był rządcą dóbr znacznych lat kilka” (nie pisze gdzie).
Okres działalności publicznej Jakuba Klimontowicza w woj. augustowskim przypadł na czasy Królestwa Kongresowego (1815 – 1832), kiedy to Szczuczyn był siedzibą powiatu biebrzańskiego, leżącego w woj. augustowskim z siedzibą w Suwałkach. Po zajęciu Księstwa Warszawskiego przez Rosję Jakub Klimontowicz proponował, aby rząd ogłosił, że „nie myśli wcale, aby się poddaństwo (czytaj chłopów) kiedy wrócić miało”. W dniu 27.08.1814 r. zgłosił w Sejmie
„ Projekt do wydobycia włościan z ich stanu”.
Był też czynnym członkiem (wzm. 1818 r.) powstałej w Łomży w 1811 r. Łomżyńskiej Loży Masońskiej „Wschodzące Słońce”. Z 4-tym stopniem wtajemniczenia w skali 1 - 7 posiadał w loży urząd „mówcy”. Był to okres kiedy masoni polscy liczyli na wskrzeszenie Ojczyzny przy boku Napoleona, a później młodego monarchy masona cara Aleksandra I. Wówczas to nastąpiło umasowienie wolnomularstwa polskiego. Do masonerii należeli urzędnicy, inteligenci, bogaci mieszczanie, wojskowi, oraz wybitne osobistości. Narodowo patriotyczne skłonności masonerii polskiej spowodowały, że car ostatecznie wycofał się z liberalnych poglądów i w dniu 25 IX 1824 r. zakazał działalności lóż wolnomularskich w Królestwie Kongresowym. Masoni polscy działając od tej chwili w konspiracji, wbrew nastawieniu masonerii międzynarodowej na walkę z Kościołem i religią katolicką, za swój podstawowy cel przyjęli przygotowanie powstania zbrojnego przeciw zaborcy, a jej szeregi wypełnili bojownicy o niepodległość Ojczyzny. Masonerię polską tego okresu biskup diecezjalny przemyski Józef S. Pelczar (1842 - 1924), od 2003 r. święty, podsumował w 1914 r. w następujący sposób:
„bywało, że jej [masonerii] członkowie chodzili do kościoła, należeli do bractw kościelnych, przyjmowali przed śmiercią sakramenty święte i robili zapisy na rzecz klasztorów. Wielu z nich, będąc członkami lóż niższych stopni, nie znało całej ideologii ruchu masońskiego, a uważali go za związek filantropijny, patriotyczny i humanitarno–towarzyski:”
Do takich masonów należał zapewne Jakub Klimontowicz.
W swoim regionie należał do osób wpływowych. Pełnił urzędy:
- Marszałka zgromadzeń szlacheckich powiatu biebrzańskiego,
- Radcy rady obywatelskiej województwa augustowskiego,
- Deputowanego do Sejmu w Warszawie,
W Królestwie Polskim w każdym województwie była rada obywatelska (wojewódzka) złożona z radców wybieranych na sejmikach i zgromadzeniach gminnych. Podobnie do Sejmu wybierano posłów spośród szlachty na sejmikach powiatowych, a na zgromadzeniach gminnych wybierano deputowanych do Sejmu spośród bogatych mieszczan, księży, pracowników administracji państwowej itp. Jakub Klimontowicz był wybrany na deputowanego do Sejmu z okręgu gminnego augustowskiego m.in. w okresie Powstania Styczniowego (1830 – 1831). Wkrótce po bitwie Grochowskiej (25.02.1831) złożył w Sejmie własny projekt ustawy
„co do uwłaszczenia i usamowolnienia ludu wiejskiego”.
W dn. 4.06.1831 r. złożył interpelację w sprawie zwiększenia produkcji armat dla potrzeb powstańców. Na posiedzeniu sejmowym w lipcu 1831 r. wszedł do składu Komisji do praw Skarbowych. Gdy w sierpniu 1831 r. przyjęto w Sejmie nowelę uchwały o rządzie, która zakładała odejście od kolegialnego charakteru Rządu Narodowego na rzecz wzmocnienia władzy Prezesa Rady Ministrów, jako jedyny z dyskutantów nie zgadzał się z taka zmianą struktury rządu:
„Nie byłem nigdy za jednym; teraz tem bardziej za nim nie będę, że on sam ma mieć głos stanowczy, a Ministrowie głos tylko doradczy, że on nawet Ministra ma mianować. Jest to to samo, co dyktator z mocą nieograniczoną, a wiemy, co to jest dyktator”
Był jednym z członków Sejmu którzy postanowili pozostać do końca w zagrożonej Warszawie.
Jakub Klimontowicz zmarł 8.07.1840 r. w dobrach dziedzicznych Bęćkowo w 72 roku życia. W dniu 10.07.1840 r. orszak żałobny z licznym gronem duchowieństwa, sąsiadów, urzędników, okolicznych przyjaciół i włościan przeszedł odległość około 10 km z majątku w Bęćkowie do Kościoła Karmelitów w Wąsoszu. W dniu następnym po odprawieniu nabożeństwa żałobnego, zwłoki spoczęły w grobie przygotowanym na wieczny spoczynek na miejscowym cmentarzu. Domicella z Antoszewskich Klimontowiczowa, wdowa po Jakubie Klimontowiczu zmarła 22.03.1856 r. w dobrach dziedzicznych w Bęćkowie w wieku 86 lat. Spoczęła obok męża. Pozostawiła rodzinę złożoną z trojga dzieci, trzynastu wnuków i siedemnastu prawnuków w linii prostej.
Opis nagrobka w rozdz. Cmentarz.
Potomkowie Jakuba i Domicelli Klimontowiczów:
1. Anna Maria Klimontowicz (1796 - ?) los nieznany.
2. Marianna Teresa Klimontowicz (1797 - ?) los nieznany.
3. Eleonora Klimontowicz (1800-1890)
- ur. w Warszawie, poślubiła w 1818 r. w Warszawie Kapitana Adiutanta Placu Miasta Stołecznego Warszawy Franciszka Daszewskiego (1787 - 1852), s. Andrzeja i Rozalii z Sienkowskich. Franciszek Daszewski zm. jako b. ppłk Gwardii grenadierów WP i major placu m. Warszawy, dziedzic dóbr ziemskich Dziecinowa i właściciel domu przy ul. Świętokrzyskiej w Warszawie, kawaler Orderu św. Anny II kl. z koroną, Orderu św. Włodzimierza IV kl., Legii Honorowej i Znaku Nieskazitelnej Służby. Wraz z żoną Eleonorą spoczywają na cmentarzu powązkowskim w Warszawie.
Pięcioro dzieci Franciszka i Eleonory Daszewskich urodziło się w Warszawie:
3.1 Aleksander (1818-1883),
- w 1843 r. poślubił w Boglewicach Bronisławę Ryx (*1824) ur. w Warszawie, c. Stanisława i Anny z d. Szyling (dzieci: Aleksander, Bronisława, Zdzisław, Kazimiera, Eleonora, Aleksandra, Klementyna, Włodzimierz).
3.2 Konstanty (1820-1899),
- w 1841 r. poślubił w Warszawie Karolinę Bajer (*1820) ur. w Warszawie c. Albina i Rozalii z d. Miller (dzieci: Maria, Emilia, Teresa).
3.3 Michał (1822-1857),
w 1848 r. poślubił w Warszawie Antoninę Kamińską (*1823) ur. w Siedzowie, c. Mikołaja i Zuzanny z Jasińskich (dzieci: Michał, Antoni). Prawnuk Michała i Antoniny z Kamińskich, a syn Jana i Zofii z Wajchtów, kpt. pilot Jan Kazimierz Michał Daszewski (1916-1942) był absolwentem Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie. W kampanii wrześniowej 1939 r. walczył w składzie 112 eskadry myśliwskiej. Po ewakuacji na Zachód walczył w lotnictwie polskim we Francji i w Wielkiej Brytanii. Od listopada 1941 roku został dowódcą eskadry B dywizjonu 303. W dniu 4.04.1942 r. w czasie wykonywania lotu osłaniającego bombowce nad wybrzeżem francuskim został zestrzelony nad kanałem La Manche przez myśliwce niemieckie i utonął. Odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari, czterokrotnie Krzyżem Walecznych i wieloma innymi.
Ojczymem Jana Kazimierza Daszewskiego (od 1935 r. drugim mężem Zofii z Wajchtów) był Bronisław Regulski (1886-1961) h. Rawicz gen. Brygady Wojska Polskiego (od 1.01.1936) i generał dywizji Polskich Sił Zbrojnych (od 1.06.1945). Jego pradziadkiem był płk Józef Regulski-Falk. Zginął w Londynie w wypadku samochodowym. Został pochowany na Cmentarzu Brompton w Londynie. Odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojskowego Virtuti Militari, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami i wieloma odznaczeniami zagranicznymi.
3.4 Emilia (1828- ?),
- w 1852 poślubiła w Jeziórkach Franciszka Załuskiego (*1820) ur. w Warszawie, s. Tomasza i Aleksandry z Młockich (dzieci: Matylda, Zofia, Maria, Antonina).
3.5 Rozalia (1841- ?),
- w 1862 r. poślubiła w Warszawie wdowca po Salomei z Buchowskich Antoniego Karwowskiego (*1832) ur. w Wólce s. Klemensa i Elżbiety z Daszkiewiczów, z którym w 1874 r. w Warszawie wzięła rozwód (dzieci: Eleonora *1863, Klemens *1864).
4. Wincenty Klimontowicz (1800 - 1846) -
- studiował (od 26.09.1822) na Uniwersytecie Warszawskim na Wydziale Prawa i Administracji (sekcja Prawa). Po ukończeniu studiów pracował jako regent w Kancelarii Ziemiańskiej Guberni Augustowskiej w Łomży (odnot. w latach 1830 - 1842). Działał również społecznie jako członek Rady Szczegółowej Opiekuńczej przy Szpitalu Obwodowym Św. Ducha w Łomży (po 1840 r.) Przed 1832 r. poślubił Wiktorię Kulwieć (*1806) ur. w majątku Pograuże par. Lubowo, c. Bonawentury Kulwieć i Racheli z d. Żaryn, c. Stanisława i Franciszki z d. Kopiel?. W księgach urodzeń parafii łomżyńskiej już w 1835 r. odnotowany został jako Dziedzic Dóbr Bęćkowo. Wincentemu i Wiktorii Klimontowiczom urodziła się co najmniej trójka dzieci:
Władysław (1832-1836), Wiktoria (1842 - ?), Wanda (1844 – 1920).
Po śmierci Wincentego w 1846 r. na Wołyniu, Wiktoria poślubiła w 1851 r. w Wąsoszu wdowca po Katarzynie ze Szczuków, Kajetana Dąbrowskiego (*1783) s. Andrzeja i Barbary z Łukowskich.
Wg opracowania ks. Witolda Jemielity „Budownictwo kościelne w Królestwie Polskim”:
W 1850 r. dziedziczka Klimontowicz zwróciła się do konsystorza o poświęcenie grobowca-kaplicy w jej folwarku Bęćkowo. Konsystorz odniósł się do komisji rządowej, ta wskazała na uczynienie zapisu, dziedziczka spełniła wymaganie i otrzymała zezwolenie.
W Królestwie Polskim, za zezwoleniem rządu i biskupa w dobrach prywatnych budowano niekiedy grobowce-kaplice. Wspomniana dziedziczka Klimontowicz (Wiktoria z Kulwieciów), w 1854 r. dokonała zapisu 75 rubli w srebrze na rzecz Karmelitów w Wąsoszu. Jak można się domyślać kaplica grobowiec w majątku Bęćkowo była już zbudowana, a należało ją tylko poświęcić, czy odbyły się tu pochówki, tego nie wiemy. W 1856 r. zmarła w Bęćkowie teściowa Wiktorii, Domicella Klimontowicz, ale została pochowano obok męża Jakuba na cmentarzu parafialnym w Wąsoszu. Wiktoria zm. w 1862 r. w Bęćkowie, gdzie dwa lata wcześniej zmarła jej rodzona siostra Konstancja (1804 -1860) wdowa po Naczelniku Żandarmerii w Łomży Tomaszu Grudzińskim. W Królestwie Polskim w latach 1816-1837 Łomża była siedzibą obwodu łomżyńskiego wchodzącego w skład województwa augustowskiego z siedzibą w Suwałkach. W każdym mieście obwodowym w 1816 r. władze carskie powołały korpus żandarmów, który składał się z jednego porucznika lub podporucznika, jednego podoficera i 6 żandarmów. Żandarmeria była korpusem policyjno-wojskowy Królestwa Polskiego oddanym do pomocy władzom cywilnym. Stanowiła oddzielny korpus broni w ramach korpusu kawalerii. W myśl regulaminu żandarmi byli zobowiązani powiadamiać władze administracyjne o wszelkich nadużyciach i wykroczeniach, wykrytych w czasie pełnienia służby. Cechą wyróżniającą żandarmerię był mundur w kolorze błękitnym z karmazynowymi wypustkami. W wyposażeniu żandarma był również karabinek, pistolet i szabla. Ppor. Tomasz Grudziński jako oficer Wojska Polskiego, do Korpusu Oficerów Żandarmerii został przeniesiony w 1820 r. W latach 1820-1821 pełnił funkcję adiutanta dowódcy żandarmerii. Być może po tym okresie został przeniesiony do Łomży. Po wybuchu powstania listopadowego w 1830 r. korpus żandarmerii został rozwiązany.
W Bęćkowie ostatnie lata życia spędziła i tu zmarła matka Wiktorii i Konstancji, Rachela Kulwieć z d. Żaryn (1782-1869) c. Stanisława i Franciszki z d. Kopiel?. Gdzie pochowano wspomniane osoby w księgach zgonów parafii Wąsosz nie odnotowano. Po kaplicy grobowcu w folwarku w Bęćkowie nie pozostał żaden ślad. Majątkiem Bęćkowo od 1861 r. zarządzał zięć Wiktorii, Feliks Kozłowski, który jak sądzę jest fundatorem kaplicy grobowca rodziny Kozłowskich na cmentarzu parafialnym w Wąsoszu. Zmarła w Bęćkowie Rachela Kulwieć, urodziła się w Owsianiszkach (Ausieniškes), dawniej zwanych także Dowcielanami (niewielka miejscowość położona na Litwie między Wilnem a Kownem, o 3 km na północny zachód od miasteczka Jewie czyli Vevis). Była wdową po Bonawenturze Kulwieć (1752-1844), dziedzicu folwarku Pograuże (ok. 1000 ha) w pow. kalwaryjskim, w gminie i parafii Lubowo, odległego ok. 15 km od Kalwarii. Bonawentura Kulwieć w linii prostej mógł być potomkiem Wielkiego Księcia Litewskiego Rumunta:
Rumunt (+1278 r.), Gedrus, Bubeta, Ratybor czyli Michał (ochrz. 1386 r.), Gagulis, Melchior, Abraham (1509 – 1546), Frank, synowie Franka – Stank, Mac, Radwił, Jan.
Początek rodowi Kulwieciów dał książę Bubeta otrzymując udział zw. Kulwa (położenie: ok. 35 km na północny wschód od Kowna, obecnie wieś gminna w okręgu kowieńskim zamieszkiwana w 2011 r. przez 319 mieszkańców).
Od synów Franka, a głównie z linii Radwiłowej i Macowej ród Kulwieciów rozrodził się w pow. kowieńskim. Wskutek podziałów z Kulwy pozostały tylko drobne części. Niemniej Kulwieciowie zajmowali nadał zaszczytne urzędy. Dworzaninem skarbowym Litewskim, regentem ziemskim, pisarzem grodzkim powiatu Preńskiego (Preny ok. 33 km na południe od Kowna) był Bonawentura Kulwieć. Był też radcą Dyrekcji Głównej Tow. Kredytowego Ziemskiego w Królestwie Polskim utworzonego 13.06.1825. Dyrekcja Główna z siedzibą w Warszawie była najwyższą władzą wykonawczą i administracyjną Towarzystwa. W jej skład wchodził prezes i 16 radców.
4.1 Władysław Klimontowicz (1832-1836).
Pochowany na cmentarzu w Łomży (zdjęcie obok) wspólnie z Edwardem Lineburgiem (1857-1918), zięciem jego młodszej siostry Wandy (1844-1920) żony Feliksa Kozłowskiego.
4.2 Wiktoria Klimontowicz (1842- ?)
- ur. w Łomży, córka Wincentego i Wiktoria Klimontowiczów w dniu 17.02.1863 r., poślubiła w Wąsoszu Jana Karwowskiego (*1827) ur. w Wólce w par. Bargłów, s. marszałka pow. dąbrowskiego Klemensa i Elżbiety z Daszkiewiczów, a wnuka Jana Karwowskiego (*1752) pułkownika regimentu buławy wielkiej koronnej i Cecylii z Regulskich. Córka Jana i Wiktorii Karwowskich, Julianna ur. w Grodnie poślubiła w dniu 5.01.1895 r. w Bargłowie Bolesława Przestrzelskiego ur. w Pułtusku, s. Franciszka i Józefy z Gregorkiewiczów.
4.3 Wanda Klimontowicz (1844-1920)
- druga córka Wincentego i Wiktoria Klimontowiczów po śmierci ojca Wincentego (+1846) dziedziczka Bęćkowa, poślubiła w 1861 r. Feliksa Abdona Sabina Kozłowskiego (*1837) h. Jastrzębiec, ur. w Czarnocinie pod Łomżą, s. Radcy Kolegialnego i Sędziego Sądu Apelacyjnego w Warszawie, kawalera Orderu Św. Anny, Jana Pawła Kozłowskiego i Felicji z Obryckich. Feliks i Wanda Kozłowscy doczekali się 10 – ro dzieci, dając początek rodowi Kozłowskich w Bęćkowie.
5.Tekla Marianna (1802- ?) los nieznany
6. Elżbieta Klimontowicz (1803 – 1886)
ur. w Warszawie, poślubiła w 1840 r. w kościele parafialnym w Wąsoszu porucznika Wojsk Cesarsko – Rosyjskich, pracownika Straży Celno – Granicznej Okręgu I Józefa Czechowskiego (1802 - 1867) ur. we wsi Żabiec (obec. woj. świętokrzyskie), s. majora Wojsk Polskich Feliksa Czechowskiego i Marianny z Buczyńskich. Dzieci Józefa i Elżbiety Czechowskich, Martyna (*1844) i Aleksander (*1846) urodziły się w majątku Tarachy będącym z Bęćkowem własnością Klimontowiczów. Martyna zamieszkała z rodzicami w Warszawie (ojciec emeryt), w 1862 r. poślubiła w Warszawie urzędnika Banku Polskiego Juliana Garczyńskiego (*1835) ur. w Łęczycy, s. Juliana i Barbary z Czołczyńskich.
7. Kajetan Józef Gustaw Klimontowicz (1805 – 1875)
- studiował (od 15 IX 1824) na Uniwersytecie Warszawskim na Wydziale Prawa i Administracji (sekcja Administracji). Po ukończeniu studiów pracował jako sekretarz w Deputacji Rady Obywatelskiej Województwa Mazowieckiego z siedzibą w Warszawie (1831 r.), następnie jako rachmistrz w Dyrekcji Generalnej Towarzystwa Ogniowego (1837 r.), oraz jako rachmistrz w Dyrekcji Ubezpieczeń w Warszawie (1847 r.), która w 1843 r. zastąpiła Dyrekcję Generalną Towarzystwa Ogniowego. Następnie pełnił funkcję referenta czynności hipotecznych Sekcji Spraw Duchownych i Oświecenia Publicznego Rządu Gubernialnego Warszawskiego utworzonego w 1844 r. w miejsce Rządu Gubernialnego Mazowieckiego (1837-1844).
W związku małżeńskim Kajetana Klimontowicza z Heleną z Sapińskich (1815 – 1886), c. Józefa i Katarzyny ze Śladeckich, urodziło się w Warszawie co najmniej 3 - ch synów:
6.1 Franciszek (1836 - ?),
Franciszek w 1862 r. poślubił w Warszawie Sabinę Klopsch (*1840) ur. w Warszawie, c. Ignacego i Anny z Kostnerów. W ich małżeństwie ur. się w Warszawie co najmniej 5-ro dzieci:
- Ludmiła Helena (*1867) - los nieznany,
- Xawera Zofia (*1867) - od 1900 r. żona Edwarda Biedrzyckiego (*1868) s. Michała
i Pelagii z Niemojewskich. Dzieci: Jerzy (*1903), Domicella (*1908),
- Witold Henryk (*1870) - od 1920 r. mąż Marty z Morawskich c. Jana i Anastazji
z Mariańskich,
- Alfons Kajetan (*1872) - od 1897 r. mąż Teofily z Ferszterów (*1878) c. Wilchelma
i Zofii z Nowaków. Dzieci: Witold (*1897), Henryk (*1899), Stefania (*1900),
Jadwiga (*1905), Jadwiga Natalia (*1907), Helena (*1909).
- Dziecko martwe (1878)
6.2 Henryk (1837 – 1838),
6.3 Izydor (1847 - ?) w dniu 3.10.1901 r. poślubił w Warszawie Ludomiłę Klimontowicz (1867- ?) ur w Warszawie, c. Franciszka i Sabiny z d. Klopsch.
Kajetan ostatnie lata życia spędził w Grójcu gdzie pracował jako notariusz Okręgu Czerskiego. Zmarł i został pochowany w Grójcu. Żona Kajetana, Helena spoczywa na cmentarzu w Sochaczewie, zdaje się mieście rodzinnym. Tu zmarła jej siostra Zuzanna Rutkowska (1809-1885), bracia Stanisław (1820-1855) - kancelista Biura Naczelnika Powiatu i Józef (1827-1830).
